بخشی از سرمقاله:
ترجمه متون هندو و بودایی به زبان‌های اروپایی و نهضت تفسیر کتاب مقدس در اواخر قرن نوزدهم، شاخه‌ای جدید به نام دین‌پژوهی در حوزه مطالعات دینی افزود. ادعای این رشته استفاده از روش‌ها و ظرفیت‌های رشته‌هایی چون جامعه‌شناسی، روانشناسی، فلسفه، الهیات و ادبیات در درک و تفسیر پدیده‌های دینی بود. افزایش بدگمانی به تجربی‌گرایی قرن نوزدهم و علاقه‌ی رو به رشد به ادیان غیرمسیحی و معنویت‌های نوظهور در نیمه دوم قرن بیستم را از عوامل دخیل در رشد این رشته در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی دانسته‌اند.
‌‌‌‌