این معنی مکشوف است که امام حسن از نخست روز دل به مردم کوفه بسته نداشت و ایشان را به وفای عهود و رصانت میثاق آراسته نمی پنداشت و می‌دانست که لشکر با او نمی‌پاید و این کار بر معاویه فرود می‌آید.
از این روی دو ماه در کوفه بنشست و از معاویه نام نبرد و از جهاد یاد نکرد تا گاهی که مردم به سخن آمدند و ابن عباس از بصره مکتوب کرد ناچار از برای اتمام حجت تجهیز لشکر و بسیج سفر فرمود.
مردي از بزرگان قبیله کنده را که حکم نام داشت با چهار هزار کس به جانب انبار روان داشت و او را گفت در انبار میباش تا گاهی که حکم من با تو می‌آید او برفت و بر حسب حکم در انبار فرود آمد. از آن سوی چون معاویه بر آن حال وقوف یافت چند کس از مردم خود را به سوی او گسیل داشت و او را مکتوب کرد اگر به نزدیک من آیی تو را در بعضی از بلاد شام و جزیره بی‌ضنتی و منافستی حکومت می‌دهم و پانصد هزار درم سیم مسکوک حمل داده به سوی او فرستاد. مرد کندی بیتوانی آن جمله را مقبوض داشت.