آیا دین و فرهنگ دینی منبع و منشأ خشونت است؟
با آرائی از آرامش دوستدار، محمدرضا نیکفر، کاظم کَردَوانی، ویلیام کاوِنا و کَرِن آرمسترانگ
 آرامش دوستدار،بر این گمان بود که سیطره ‌ی فرهنگ دینی، یا به‌زبان او، دین‌خویی، در سراسر تاریخ ایران، پیش و پس از اسلام، موجب پدیده‌ای شده که دوستدا ر از آن با نام ناپُرسایی و سترونیِ تفکر خودبنیاد یاد کرده است.
 محمدرضا نیکفر با نگاهی تاریخی مدعی است که در اسلام گرایش عجیبی به تروریسم وجود دارد و جان آدمی حرمت چندانی ندارد.
 بر خلاف این دو دیدگاه کاظم کَردَوانی، جامعه‌شناس معاصر، امتزاج فرهنگ ایرانی و اسلامی را دارای ثمرات مثبتی دانسته و بخشی از برساخته‌شدن فرهنگ ایرانی را وامدار فرهنگ اسلامی می‌داند.
 بر خلاف دیدگاه‌ها سکولارهای ستیزه‌جو ، ویلیام کاوِنا این ادعا که ادیانی مانند مسیحیت و اسلام، خشونت‌گراتر و خردگریزتر از ایدئولوژی‌های سکولاری مانند ملی‌گرایی و لیبرالیسم هستند را مدعایی خطرناک می‌خواند.