اگر امام مجتبی (ع) صلح را نمی‌پذیرفت به تعبیر شهید مطهری، تاریخ چه قضاوتی می‌کرد؟ کسی که مغلوب شده و دشمنی که می‌تواند او را از بین ببرد آمده به او گفته بیا صلح کن و زندگی کنیم با هم. بعد او می گوید نه من حتما باید با تو بجنگم ولو با ده نفر!

در انسان ۲۵۰ ساله، رهبری تعبیر عجیبی دارد، می‌گوید اگر امام حسن (ع) به میدان می‌رفت و کشته می‌شد، شهید از دنیا نرفته بود.

اگر حضرت ادامه می دادند، خودشان، برادرانشان، شیعیان خالصشان همه کشته می‌شدند و متهم بودند که شلوع می‌کنند و فتنه می‌کنند. اصلا تشیع از بین می‌رفت. بعد آن هم در شرایطی که این کار امام اساسا به درستی توسط مردم فهم نمی‌شد. این به تفاوت شخصیت معاویه و یزید و به تفاوت شرایط زمانی هم بستگی دارد و خود تجربه صلح امام حسن (ع) که پشتوانه قیام امام حسین (ع) شد.