‌حکمت نظری نمی‌تواند و نباید بار حکمت عملی را به دوش بکشد؛  خیالِ استخراج حکمت عملی از میان متون حکمت نظری خیال خام است؛
حکمت نظری هیچ وقت کار حکمت عملی را نمی‌کند. آن‌چه که در سنت فلسفی ما فربه شده است حکمت نظری است. آن‌چه که مد نظر است که بیاید در فضای اجتماع و گره‌گشایی کند از جنس فلسفۀ عملی است. ما احتیاج به فلسفۀ سیاسی داریم، احتیاج به مباحث معطوف به حوزۀ اجتماع داریم. فلسفۀ تعلیم و تربیت، فلسفۀ اقتصادی و ...

 یک تلقی گمراه‌کننده این است که ما بدون اینکه فلسفیدن جدیدی را در این حوزه‌ها رقم بزنیم و آورده‌هایی در فلسفه و حکمت عملی داشته باشیم، فقط کافی است برویم و از تراث علمی حکمت نظری خودمان خوشه برگیریم و اینجا مصرف کنیم. این اشتباه بزرگی است.